jueves, 31 de mayo de 2012

No puedo

Estoy harta de escuchar "torres más altas han caído" y saber que hablan de mi. Cansada de que cada vez que alguien pestañea de más salga perdiendo yo. Estoy triste y temblando desde ayer;  me preguntaron por ti y no supe que decir. Va a caer Mayo y yo detrás de el. Se podría evitar lo segundo con dos palabras que no pronunciarás y a nadie le va a importar que la frase quede más larga.
No te va a llegar el llanto de las noches que intento salvarte planeando una subida de cuerda fija para que no caigas más. Sueño que te convenzo para creer en las estrellas fugaces que nunca nos han concedido ningún deseo; pero esta noche lo hacen y dejas de llorar. Fantaseo que sé cual es el truco de la vida y te lo cuento para que te rías. Que nunca llegas a aprender a que sabe el asfalto. Pero no lo consigo nunca. Ni siquiera en sueños. Juro que quise darte la panacea pero es que no la tengo.


2 comentarios:

  1. Si la caiguda és inevitable sempre ens queda agafar forces per tornar-nos a aixecar, de moment aquest és l'únic truc que he descobert a la vida.

    ResponderEliminar