viernes, 8 de junio de 2012

Cuando preguntas que piensas y digo nada

Ya no tengo más excusas por las que seguir esperando. Porque mañana nunca me llama, mañana nunca nos cruzamos, mañana nunca le digo algo, mañana nunca me planto a la puerta de su casa... Estoy cometiendo un error por un fin borroso pero contundente. Olvidar durante dos segundos el motivo por el cual estoy aquí. Desandar las huellas de quién consiguió hacer de mis tormentas un cielo azul.  No hace falta borrar su recuerdo, estoy contigo para que ese sentimiento que hace días se independizó de mi y tomó autonomía vuelva a su sitio y obedezca. Quiero que envejezca y se arrugue en lugar de crecer y plantarme cara. Me dejo llevar por una ilusión que se desvanece al abrir los ojos. Un tacto distinto y saber que me estoy equivocando de piel. Besos que sólo consiguen constatar un hecho, que ya no recuerdo los suyos. Creerme que con esto estoy tirando la toalla, me estoy rindiendo o lo estoy intentando, y me doy cuenta de que ni eso si cuando me miras con la misma tristeza que te miro yo me dices: va, no sé que es pero no lo pienses más.

1 comentario:

  1. És molt dur quan et despertes i veus que t'has equivocat de pell, que no has lluitat prou per ser al costat de la persona que vols realment. I vols oblidar... però no tens més remei que veure que ets dèbil i que malgrat tot l'estimes. I llavors ve la tristesa. I un post tan profund com aquest teu.

    ResponderEliminar